Baso trinkoetan bizi den mustelidoa da (ugaztun, beraz, eta lurraldea markatzeko aukera emaiten dien uzki-guruina daduka).

Gauezkoa eta haragijalea da. Ornodun tikiak ehizatzen ditu, nahiz sagu nahiz suge, txorirean bat eta pikuak edo beste edozein fruitu jaten duen bezalaxe.

Lepaori esaten zaio, papo aldea ori duelako, lepazuri erdarazko “garduña” deritzonari esaten zaionez.

Iberiar penintsulako okilik arruntena da. Basoan aurkitzen dituen intsektu edo zomorroak eta umexehe edo larbak jaten ditu, inurriak ere bai, lurrean bezala zuhaitz handietan.

Arrek dadukaten papo gorriaren arauera bereizten dira arrak eta emeak.

Barrura sartu ahal izaiteko lodiera jakin bat duten zuhaitz mota guztietan egiten dute habia.

Tamaina handiko saguzarra da, eta haitzuloetan eta zeinbait toki utzietsitan bizi ohi da, bederatziehun aleko eliak osatuz.

Zomorro-jaleak baino ez dira. Gauez ehizatzen dute, harrapakin bat aurkitu arte zintzilik dagozen pausalekuak erabiliz.

Ekolokalizazioaren bidez gidatzen dira, hau da, hotsak igorten dituzte eta beren inguruko gauzakiek haien eraginez sortzen duten oihartzuna interpretatzen dute.

Sugegorriek buruan ezkata asko eta oso tikiak dadutzate, estalgarri, sugeek, ordea, handiak. Begi-ninia, berriz, goitik-beherakoa dute, sugeek biribila.

Eguzkiarekin ateratzen dira, baina ez bero handiegia denean. Ez dute loz negutzen, baina lozorro-egoeran geratzen dira eta energia aurrezten dute udaberrian tenperaturak igo arte.