Barrundiara 80ko hamarraldian etorri zen, Mendixurreko baserri bat zaharberritu eta bere bizietxe bihurtu zuen, Euskadiko urtegi handienetik, Uribarri-Ganboatik, oso gertu.Garai haretan, lehorteak gogor zigortu zituen Arabako Lautadako lurrak, eta urtegia agortu egin zen. Lur pitzatuaren hondo haretan herri urperatuen aurriak azaleratuz joan ziren, 1958an, ingeniaritza-lan handi hura egin zenean.

Historialari, idazle eta kazetari honek, egunoro inguru haretan paseatzen zenak, han bizi izan zirenekiko jakin-mina sentitu zuen, alde egin behar izan zuten herri horietako bizilagun izandakoekiko, bizitza oso bat atzean utzi eta beraien etxeak urtegiko urek irentsi zituztelako. Hortik aurrera, Fernando Sánchez de Aranaz herri horien oroimena berreskuratzeko aritu zen lanean, eta Barrundiaren historian sakonduz joan zen. Egungo egunean, Barrundiaren bilakaera historikoaren aditua da, eta bere jakituria “Arabako Herriak”-ekin partekatzeagatik izan duen eskuzabaltasuna eskertzen diogu, eta Gebaratarren gazteluaren historia idatzi digulako ere bai.

Gros auzoko donostiar historialari, idazle eta kazetari honek gizarte-mugimenduen munduan eta kultur kudeaketaren arloan lan egin du. Hainbat hedabidetako kolaboratzailea da, eta hainbat liburu argitaratu ditu. Kultura eta turismo kudeaketari buruz: “Manual de Senderismo” edo “Comer en la Llanada”.

Historiari dagokionez, “La Batalla de Vitoria”, “Historia de la Guerra en Bosnia” eta “Vasconia de Ducado a Reino” argitaratu ditu. Narratiba arloan eleberri batzuen egilea da, “Wouiwre” eta “Íñigo de Loiola, tribulaciones entre Navarra y Roma” hain zuzen, antzerkia ere idatzi du, “Martin Ttipia” izenekoa. Haren azken liburuak hauek: “Pájaros de Alas Cortadas” (eleberria). Ediciones Europa, Madrid 2020 eta “Ensaladas Pirenaicas” (kontakizunak), Autografía Ediciones, Barcelona 2021.